!واقعا بزرگ شدن برای این ماه می ارزید

نویسنده: زهره جلال _ محصل دیپارتمنت ژورنالیزم و ارتباطات عامه

حس میکردم صدایی به گوشم میرسد…  شبیه صدای مادرم، صدای به هم خوردن ظرف و گیلاس ها، انگار مهمان داریم و برای مهمان ها ظرف ها را آماده می کند. صدای بلندتری به گوشم رسید، بچه ها  بیدار شوید از خواب حال آذان میدهد شما هنوز خواب هستید، فردا رمضان است.     با شنیدن این صدا ناگهان خواب ازچشمانم پرید .

روشنی چراغ به چشمم میخورد ومانع باز کردن چشمم می‌شد، با باز کردن چشم هایم مادرم را دیدم که  برای سحری آمادگی گرفته بود. همه چیز تقریبا آماده بود و پدرم در گوشه ای از اتاق منتظر این بود که مادرم غذای . سحری را روی دستر خوان بیاورد اما برادرانم هنوز از تنبلی خواب بودند

ذوق زده شدم از زیر کمپل چشمانم را به بیرون خیره کردم طوریکه که گمان می‌کردم کسی نه می‌تواند مرا ببیند. می‌خواستم فردا را روزه بگیرم، اما نمی‌توانستم چون هنوز هشت سالم بود.

.. ولی دوست داشتم… خیلی زیاد. چند دقیقه‌ای گذشت 

 برادرانم نیز یکی پی هم بیدار شدند و درکناردستر خوان نشستند. دلم طاقت نکرد به یک بهانه ای رفتم پیش مادرم، با دیدن من پرسید: تو چرا بیدر شدی؟

حرفی بهتر ازین به ذهنم نیامد تا بگویم و گفتم:  تشنه شدیم

 مادرم یک گیلاس آب را دستم داد و گفت : بنوش و برو بخواب

آب را از مجبوریت نوشیدم مبادا بفهمد تشنه نبودم، رفتم در جای خوابم اما فکر کرده دوباره رفتم. وقتی پدرم مرا دید

گفت:چرا آمدی، دوباره چیزی می‌خواهی ؟

 گفتم: گشنه شدیم میخواهم همرای شما نان بخورم

پدرم با لبخندی گفت بیا تو هم روزه بگیر، مادرم با شنیدن این حرف پدرم قهر گونه به نظر رسید تا گفت: هنوز زیاد وقت است. سرم را پایین گرفتم و چاره جز رفتن و خوابیدن دوباره نه نداشتم.  

 همان لحظه ای بود که آرزوی بزرگ شدن را کردم، پدرم دوباره صدا کرد، بیا دخترم اطفال هم روزه گرفته می‌توانند اما روزه ” نیم روز″ من با شنیدن این حرف خیلی خوشحال شدم و فکر کردم واقعا راست است اطفال هم روزه میگرد.

تکرار کردم روزه نیم روز؟

پدرم: بله تا ساعت 10:00 صبح روزه گرفته می‌توانی.

 فکر کردم واقعا راست می‌گوید.

 نشستم شروع به خوردن غذا و نوشیدن چای کردم. فردای همان روز، روزه گرفتم اما طبق گفته پدرم  تا ساعت 10:00 و این زمان خیلی زود گذشت. بعد از همان روز سال های زیادی سپری شد…

 روزه بالایم واجب شد… در ماه رمضان از خواب بیدارم می کردند بخاطر سحری .. و به همین منوال و همان شوق و ذوق ادامه یافت تا به جایی رسیدم که دیگر جای مادرم من بیدار شده و سحری آماده میکردم.   امسال برادر زاده ام به سن رسیده ، که من هشت ساله بودم میخواست آن شب سحری کند

 وقتی دیدم در سحری بیدار شد آمده به بهانه ای اینکه گشنه است، کمک اش کردم تا به آرزوی روزه گرفتن اش برسد، تا نیمه روز روزه بگیرد.میخواستم برای او هم خاطره باقی بماند همانطور که برای من خاطره شده بود.

! واقعا بزرگ شدن برای این ماه می ارزید

اما حالا رسیدیم به آخر یکی از ماه های رمضان، ماه مهمانی خدا و ماه برکت. اما این آخر نیست رمضان های دیگری نیز می‌آید.

Read more

درخشش مهتاب ام

نویسنده: زهره جلال _ محصل دیپارتمنت ژورنالیزم و ارتباطات عامه

نیمه ای شب است، پشت پنجره اتاقم نشسته ام. چشمم به مهتابی افتاد که هر شب درخشش و روشنایی آن همه جا را فرا می گرفت. اما امشب؛ ابرها تمام این درخشش را پوشانیده است، دلم سخت گرفت. هوای خطاطی کردن بر سرم زد، بلند شدم و در این موقع شب که همه خوابیده اند، خطاطی کردم. با دستانم ابر های تیره و تار را دور نمودم و مهتاب ام را خطاطی کردم تا اینکه مهتاب ام درخشش دوباره ای را به خود گرفت.

Read more

رنگ های زندگی ام

نویسنده: زهره جلال – محصل ژورنالیزم و ارتباطات عامه

تلاش کردم که دیگر سمت اش نروم، باهاش قصه نکنم دیگر وقت ام را همرایش سپری نکنم، خواستم به سمت دیگر بروم چیزی جدیدی را امتحان کنم که‌بهتر از آن باشد، به یک دنیایی دیگر با رنگ‌های متفاوت. چمدان ام را بستم، تا بروم اما موفق نشدم خواستم راهی راه دیگر شوم اما هر لحظه ای که سپری می شد، من را وادار می نمود و به خود می کشاند تا آهسته آهسته زمان گذشته اما من موفق به ترک کردش نشدم چون طوری با من بود که من را وادار ساخت که باشم وخود را در وجود ام پرورش داده  تا هیچ‌ گاهی نتوانم ترکش کنم.‌ سال های متوالی باهم بودیم از دغدغه های روزگار و جامعه قصه های می کردم  شب ها با هم فکر می کردیم و چیز های جدید را خلق می نمودیم . و این بود که شد بهترین دوست،بهترین سرگرمی و بهترین همراه ام، من را به خود وابسته ساخت و به زندگی ام  امید و رنگی دیگری بخشید. وقتی رنگ ها و برس ها را میگرفتم برایم انگیزه می داد که روی بوم، نگفته ها و افسانه های جامعه ام را نقاشی کنم، نگفته های که  کسی با یک عکس  و کسی با یک اهنگ، و من روی بوم خواستم بیان کنم.  آثار های مختلف و زیبایی های که دیده نشده را خلاق و نقاشی کنم. این همه برایم امید به زندگی بخشید تنها میتوانستم به زندگی‌ام با همین رنگها رنگ بزنم و نقاشی کنم آهسته آهسته خواستم آثار های که سال ها و ماه رویش کار کرده بودم تمام آن ها را به نمایش قرار دهم. میخواستم با برگزاری یک نمایشگاه ایده ها کارکرد های خود را با دوستان و علاقمندان هنر  نقاشی شریک بسازم و فرصتی باشد تا آنها هم از آثارم دیدن کنند‌که خوشبختانه امسال توانستم برگزار کننده نمایشگاه نقاشی ام باشم،کوشش و تلاش ام را تا حدی به خرج دادم تا چیز های بهتر و جدید را به نمایش بگذارم و توانسته باشم مسئولیت را که به عنوان یک فرد جامعه خدمت کننده به وجه احسن ادا نمایم. همچنان از  حضور  عزیزان، فامیل ها، دوستان و رسانه های مختلف که زیر یک سقف جم شدند و از آثار به نمایش گذاشته ام دیدن نمودند سپاسگذار ی می‌کنم بابت تمام محبت و تشویق های شما عزیزان. یک باری دیگر برایم انگیزه های خلق نمودند تا بتوانم تلاش و فعالیت های بیشتری در عرصه هنر نقاشی داشته باشم..  
 

Read more

دریچه مراد خانی

. دریچه ای زیبای بود
من تنها اولین شخصی نیستم که با باز نمودن این دریچه بی صبرانه منتظر بودم، به مانند من خیلی اشخاص وقتی به محل مراد خانی میایند دل شان می شوند تا این دریچه را باز نموده و از فضایی که پشت این دریچه وجود دارد و از فضایی آن دیدن نمایند من هم این دریچه را باز نمودم چشمم به این فضایی قشنگ افتاد و خواستم این فضا و لحظه را قید دوربین نمایم

Read more

آرزو داشتم با هنر خودم درد دل کنم

نویسنده: زهره جلال- محصل دیپارتمنت ژورنالیزم و ارتباطات

آرزو داشتم با هنر خودم درد دل کنم ، و آنچه را که نگفتنی است ، بیارم بیرون بریزم، دلم میخواست می توانستم به خود بگویم زندگی ادامه دارد هیچ وقت دست تسلیم بالا مکن.

دلم میخواست خودم را نقاشی کنم برایم بال های برای پرواز بدهم،دلم میخواستم بگویم چرا در زندگی هیچ چیز مرا خشنود نمیکند ، دلم میخواست به کسی دل می باختم و همه چیز را فدایش میکردم

حداقل آرزو داشتم آنچه را برای شخصیت من نیافتی است بتوانم در پرده نقاشی بیان کنم .

این آن مصیبت است که گفتنش در چند کلمه سهل و روان است، با یک جمله تمام میشود اما انسان یک عمر آن را می چشد و درس می‌گیرد.

Read more

پرندگان آواز می خواندند

نویسنده: زهره جلال – محصل پوهنځی ژورنالیزم و ارتباطات

صدایی دلنیشین و خوشایندی به گوشم میرسید، صدایی چهچه زیبایی کنری ها،و پرنده گان به این کوچه رنگ دیگری بخشیده بود، آواز شان به گوش ها شنیده می شد.هنگام که به این کوچه های تنگ قدم به قدم وارد شدم، چشمم به ساختمان های خمیده و فرو رفته افتاد که قدمت تاریخی داشتند و در جنگ های داخلی کشور از بین و تخریب شده بود به دکان های کهنه که مملو از قفس ها،پرنده گان رنگارنگی بود. نظر ام را به خود جلب کرد،افراد محسن و ریش سفید داخل دکان های نشسته و پیش روی این دکان ها با همان قفس ها چیده شده بود،تا اشخاص که به خرید این پرنده گان میایند بتوانند به راحتی پرنده دلخواه خود را خریداری کند، بشتر افرادمحسن و ریش سفید علاقمندی به این ‌ پروندها داشتند.چون هنوز هم در برخی ازشهرها و روستا ها سر گرمی شماری به پرندگان وجود دارد تا بتوانند ان را به جان هم بی اندازند و شرط بندی کنند،بعضی ها بخاطر اینکه از آوازخوانی پرندگان خوش شان میاید آن را خریداری می نمودند. پیش از اینکه به کوچه کاه فروشی بیایم تصورم این بود که در این کوچه کاه و علف فروخته میشود، اما این کوچه محل خرید و فروش پرندگان زیبا است.واقعا عبور کردن از این کوچه کاری مشکل است بخاطر ازدحام در این کوچه تنگ باعث میشودکه به راحتی نمیتوان این کوچه را طی نمود،اما آنقدر این صدا ها به گوشم چنگ میزد که رفته رفته به آخر این کوچه رسیدم و از انواع پرندگان دیدن نمودم.

Read more